Błogosławiony Honorat Koźmiński, właściwie Florentyn Wacław Jan Stefan Koźmiński (ur. 16 października 1829 w Białej Podlaskiej, zm. 16 grudnia 1916 w Nowym Mieście nad Pilicą) – kapucyn, założyciel wielu zgromadzeń zakonnych.

Przez cztery lata studiował na Wydziale Budownictwa w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Aresztowany został 23 kwietnia 1846 za udział w konspiracji antyrosyjskiej. Osadzony w X pawilonie Cytadeli warszawskiej zachorował na tyfus.

Został zwolniony 27 lutego 1847 ze względu na zły stan zdrowia. 21 grudnia 1848 wstąpił do zakonu kapucynów w Lubartowie.

Śluby proste złożył 21 grudnia 1849 i wyjechał do Lublina by studiować filozofię. 18 grudnia 1850 złożył śluby uroczyste. W 1851 został przeniesiony na studia teologii do Warszawy. W 1852 ukończył studia teologiczne i został wykładowcą retoryki w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 27 grudnia 1852 z rąk arcybiskupa warszawskiego Antoniego Fijałkowskiego. W latach 1853-1855 wykładał teologię w Warszawie. W 1855 założył w Warszawie z Zofią Truszkowską Zgromadzenie Sióstr Felicjanek, którego zadaniem była działalność charytatywna. Po upadku powstania styczniowego rząd rosyjski skasował wszystkie klasztory katolickie. Po kasacie klasztoru kapucynów w Warszawie 1864 zamieszkał w Zakroczymiu, a w 1892-1916 w Nowym Mieście. W celu ominięcia zakazu rosyjskiego Koźmiński zaczął zakładać w kongresówce skryte zgromadzenia zakonne, oparte na regule trzeciego zakonu św. Franciszka (tzw. "skrytki"). W latach 1872-1898 założył 14 żeńskich zgromadzeń zakonnych skrytych. Ich zadaniem miało być uświęcenie osobiste, działalność charytatywna i akcja apostolska w rodzinach, fabrykach, szpitalach itd. Z jednego z takich zgromadzeń (Zgromadzenie Sióstr Ubogich św. Matki Klary), rozwinął się mariawityzm założony przez zakonnicę, Marię Franciszkę Kozłowską, której o. Honorat był spowiednikiem.

Postarał się o aprobatę Stolicy Apostolskiej dla tych zgromadzeń uzyskując od Stolicy Apostolskiej zgodę na ich afiliację do zakonu kapucynów. Powołał wówczas do życia m. in. Zgromadzenie Sióstr Serafitek w Warszawie. W latach 1859-1862 był gwardianem klasztoru warszawskiego.

W 1895 został komisarzem generalnym kapucynów w prowincji polskiej.

16 października 1988 roku - w 10 rocznicę swojego pontyfikatu papież Jan Paweł II ogłosił ojca Honorata błogosławionym Kościoła katolickiego.

Źródło: "Wikipedia"

Jan Kapistran Bieliński (1834-1919) lekarz medycyny, specjalista w zakresie hydroterapii urodzony 23 października 1834 r. w Biłgoraju. Był synem rejenta powiatu tarnogrodzkiego Antoniego Bielińskiego i Franciszki ze Szczorskich.

Szkołę elementarną ukończył w Biłgoraju, gimnazjum w Lublinie. Uczył się w szkole w Szczebrzeszynie do 1848 r. Gimnazjum ukończył w Lublinie w 1852 r.

Studia lekarskie odbył i dyplom lekarski otrzymał na Uniwersytecie Moskiewskim w 1859 r. Studia medyczne odbył na Uniwersytecie Moskiewskim, dyplom uzyskał w 1859 r.

W tym też czasie rozpoczął pracę zawodową jako lekarz wolno-praktykujący w Nowym Mieście nad Pilicą. W czasie Powstania Styczniowego udzielał pomocy lekarskiej powstańcom w Nowym Mieście i okolicznych miejscowościach jak: Rzeczyca, Potworów, Ossa, Studzianna, Moszki.

Po upadku powstania wyjechał do Paryża gdzie praktykował w klinice neurologicznej, chirurgicznej i dziecięcej. W drodze powrotnej do kraju odwiedził Grafenberg na Śląsku, aby zapoznać się z hydroterapią.

W Warszawie pracował jako lekarz wojskowy. Do 1865 r. przebywał za granicą, w Belgii, Francji i w Niemczech. W Bawarii praktykował pod kierunkiem doktora Sebastiana Kneippa.

W 1868 r. powrócił do Nowego Miasta nad Pilicą, gdzie rok później urządził zakład hydroterapeutyczny na małą skalę. Kolejna podróż w 1872 r. do uzdrowisk czeskich, szwajcarskich i francuskich, zaowocowała otwarciem w dwa lata później nowoczesnego Zakładu Przyrodoleczniczego w Nowym Mieście Nad Pilicą.

 Narcyza Żmichowska, ps. Gabryella (ur. 4 marca 1819 w Warszawie, zm. 24 grudnia 1876 w Warszawie) - powieściopisarka i poetka, autorka słynnej i kontrowersyjnej Poganki. Uważana za jedną z prekursorek feminizmu w Polsce.

Pochodziła z ubogiej rodziny drobnoszlacheckiej. Była od dzieciństwa związana z ziemią Rawską, ponieważ jej rodzice przeprowadzili się tutaj z Poznańskiego w 1818r. i zamieszkali w Nowym Mieście nad Pilicą. Ojciec, Jan Żmichowski, pracował tu w zakładach żupy solnej najpierw jako magazynier, a potem jako pisarz magazynu solnego. 

Żmichowska uczyła się w pensji Zuzanny Wilczyńskiej, a następnie w Instytucie Guwernantek w Warszawie, gdzie jej nauczycielką była Klementyna z Tańskich Hoffmanowa. Po wyjeździe do Paryża Narcyza spotkała swojego brata, emigranta po powstaniu listopadowym, którego poglądy miały znaczny wpływ na Żmichowską. Za jego namową rozpoczęła gruntowne studia w paryskiej Biblioteque Nationale. Jako jedna z pierwszych kobiet brała udział w posiedzeniach Akademii Francuskiej. Pobyt we Francji i wszechstronne wykształcenie pozwoliły jej znaleźć pracę nauczycielki domowej. 

Przebywając w Warszawie Żmichowska nawiązała kontakt z miejscowymi intelektualistami. Publikowała w czasopismach Pielgrzym i Przegląd Naukowy. Utworzyła grupę „entuzjastek”, w skład której wchodziły warszawskie emancypantki. 

W latach 1842-45 mieszkała w Rzeczycy i prowadziła nielegalną szkołę wiejską. Tam też powstało jej największe dzieło-Poganka. Często bywała w Nowym Mieście nad Pilicą w słynnym Zakładzie Przyrodoleczniczym dr Jana Bielińskiego. 

W latach 1844-1845 przebywała w Wielkopolsce i zajmowała się kolportowaniem nielegalnej prasy z polecenia Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. W roku 1846 mieszkała w Warszawie i prowadziła pensję dla dziewcząt przy ul. Miodowej. Po wykryciu tzw. spisku rzemieślników została uwięziona, później odbywała także areszt domowy.

Po powstaniu styczniowym wyjechała do Paryża, by studiować na Sorbonie. Po powrocie do kraju zmarła na skutek ciężkiej choroby. Została pochowana na warszawskich Powązkach.